Κεφάλαιο 48ο: "..και δεν θέλει ευρεθεί πλέον"

Κεφάλαιο 48^ο

«…και δεν θέλει ευρεθεί πλέον.»

Οι δεξιώσεις τις οποίες παρέθετε η κυρία Λέννοξ, αποτελούντο από τα εξής στοιχεία: οι φίλοι της συνεισέφεραν την ομορφιά, ο λοχαγός Λέννοξ την άρτια γνώση των θεμάτων της επικαιρότητας και  ο κύριος Χένρυ Λέννοξ μαζί με την μικρή ομάδα των ανερχόμενων φίλων του συνεισέφεραν το πνεύμα, την εξυπνάδα και  εκείνη την εις βάθος και ευρεία γνώση την οποία κατείχαν τόσο καλά, αποφεύγοντας ωστόσο να φαίνονται σχολαστικά λόγιοι ή να εμποδίζουν την απρόσκοπτη ροή της συζήτησης.

Μια μέρα, όταν οι κύριοι είχαν επιστρέψει στο σαλόνι, ο κύριος Λέννοξ πλησίασε την Μάργκαρετ και της απηύθυνε τις πρώτες σχεδόν  αυθόρμητες λέξεις από τότε που είχε έρθει να εγκατασταθεί εκ νέου στην Χάρλευ Στρητ.
«Δεν φανήκατε ευχαριστημένη με τα λόγια του Σίρλεϋ στο δείπνο.»
«Αλήθεια; Τότε το πρόσωπό μου πρέπει να είναι υπερβολικά εκφραστικό.»
«Πάντα ήταν. Δεν έχει χάσει την δεξιότητα να είναι εύγλωτο.»
«Δεν μου άρεσε» είπε η Μάργκαρετ βιαστικά « ο τρόπος που υποστήριζε κάτι που ήταν άδικο – κατάφωρα  άδικο- ακόμα και υπό τύπον αστειότητος.»
«Μα ήταν πολύ έξυπνο εκ μέρους του. Τι λέξεις χρησιμοποίησε ! Θυμάστε τα καλοδιαλεγμένα επίθετα;»
«Μάλιστα.»
«Και τα απεχθάνεστε, θα θέλατε ίσως να προσθέσετε. Παρακαλώ, μην έχετε ενδοιασμούς ως προς αυτό, μολονότι είναι φίλος μου. »


«Ορίστε! Αυτό ακριβώς το ύφος σας είναι που…» σταμάτησε απότομα.
Εκείνος περίμενε για λίγο να δει μήπως ολοκληρώσει τη φράση της, όμως η Μάργκαρετ απλά κοκκίνησε και στράφηκε να φύγει, όχι όμως πριν τον ακούσει να λέει χαμηλόφωνα αλλά καθαρά: « Αν σας δυσαρεστεί το ύφος μου ή ο τρόπος σκέψης μου, παρακαλώ θα μου κάνετε τη χάρη  να μου το πείτε, παρέχοντάς μου με αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να σας ευαρεστήσω ;»
Όλες αυτές τις εβδομάδες δεν έφθασε καμμιά πληροφορία περί ταξιδίου του κυρίου Μπέλλ στο Μίλτον. Όταν βρισκόταν στο Χέλστοουν είχε αναφερθεί σε αυτό σαν να ήταν ένα ταξίδι το οποίο ήταν πιθανό να κάνει πολύ σύντομα, αλλά μάλλον θα είχε διεκπεραιώσει την δουλειά του δι αλληλογραφίας. Η Μάργκαρετ το σκεφτόταν εδώ και καιρό τώρα ˙ και ήξερε ότι εφόσον μπορούσε θα απέφευγε να πάει σε ένα μέρος που δεν του άρεσε και επιπλέον δεν θα μπορούσε να καταλάβει τη σπουδαιότητα που είχε για την ίδια μια εξήγηση που μπορούσε να δοθεί μόνο δια λόγου. Ήξερε πως εκείνος θα καταλάβαινε πως ήταν απαραίτητο να δοθεί η εξήγηση, αλλά αν αυτό γινόταν  καλοκαίρι, φθινόπωρο ή χειμώνα, σε αυτό δεν θα έδινε σημασία….
Τώρα ήταν Αύγουστος και δεν είχε υπάρξει καμμία άλλη αναφορά για το ταξίδι στην Ισπανία το οποίο είχε εκείνος υπαινιχθεί στην Ήντιθ, και η Μάργκαρετ προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι αυτό το όνειρο απομακρυνόταν.
Μια μέρα όμως έλαβε ένα γράμμα που της έλεγε ότι  σκόπευε να έρθει στην πόλη την επόμενη εβδομάδα. Ήθελε να της μιλήσει, σχετικά με ένα σχέδιο που είχε κατά νου, και επιπλέον σκόπευε να επιτρέψει στον εαυτό του κάποια ιατρική συμβουλή, μια και είχε αρχίσει να συμφωνεί μαζί της, ότι ήταν δηλαδή  προτιμότερο να πιστεύει ότι  έφταιγε η βεβαρημένη υγεία του και όχι ο ίδιος για τον εκνευρισμό και  την ιδιοτροπία του. Γενικά, υπήρχε στο γράμμα του ένας τόνος βεβιασμένης ευθυμίας, όπως πρόσεξε εκ των υστέρων η Μάργκαρετ, όμως εκείνη την στιγμή είχαν  τραβήξει την προσοχή της τα επιφωνήματα της Ήντιθ.
«Θα έρθει στην πόλη! Ω, Θεέ μου ! Και αυτή η ζέστη με έχει καταβάλλει τόσο, που δεν νομίζω ότι θα έχω δυνάμεις να παραθέσω ακόμα ένα δείπνο. Εξάλλου, όλοι έχουν φύγει εκτός πόλεως εκτός από εμάς τους ανόητους, που δεν μπορούμε να αποφασίσουμε που θα πάμε. Δεν θα υπάρχει κανείς να τον καλέσουμε στο δείπνο.»
«Είμαι σίγουρη ότι θα προτιμούσε  να έρθει και να δειπνήσει μόνο μαζί μας, παρά με όλους τους συμπαθητικούς άγνωστους που θα ήθελες να προσκαλέσεις. Εκτός αυτού, όταν είναι αδιάθετος δεν του αρέσουν οι επισκέψεις. Χαίρομαι που επιτέλους το αποφάσισε. Ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν καλά από το γενικό ύφος των επιστολών του, κι όμως, δεν μου έδινε καμμία απάντηση όταν τον ρωτούσα και δεν είχα κάποιο άλλο πρόσωπο από στο οποίο θα μπορούσα να στραφώ για να μάθω νέα του.»
«Ω, δεν μπορεί να είναι σοβαρά άρρωστος, διαφορετικά δεν θα σκεφτόταν την Ισπανία.»
«Δεν αναφέρει τίποτα περί Ισπανίας.»
«Όχι, αλλά  το σχέδιο που θέλει να προτείνει προφανώς έχει σχέση. Αλλά πραγματικά θέλεις να πας με τέτοιον καιρό;»
«Ω, μέρα με τη μέρα δροσίζει. Ναι ! Σκέψου το. Φοβάμαι μόνο πως το σκέφτομαι και το εύχομαι τόσο πολύ – και με έναν τόσο πεισματικό και απόλυτο τρόπο – ώστε αναπόφευκτα θα απογοητευτώ, ή θα εκπληρωθεί ως προς το γράμμα αλλά ως προς το πνεύμα δεν θα δώσει καμμιά χαρά.»
«Αυτά είναι προλήψεις- είμαι σίγουρη, Μάργκαρετ.»
«Όχι, δεν νομίζω. Αλλά θα έπρεπε να συγκρατηθώ και να έχω μεγαλύτερο αυτοέλεγχο αντί να παραδίνομαι σε τέτοιες περιπαθείς ευχές. Είναι σαν το « Θέλω παιδιά αλλιώς θα πεθάνω.» * Η δική μου κραυγή είναι «Ή θα πάω στο Κάντιθ ή θα πεθάνω.»
«Καλή μου Μάργκαρετ! Θα σε πείσουν να μείνεις εκεί και τι θα κάνω εγώ; Ω, μακάρι να σου έβρισκα κάποιον να παντρευτείς εδώ για να μη σε χάσω!»
«Δεν θα παντρευτώ ποτέ.»
«Ανοησίες και πάλι ανοησίες! Όπως λέει και ο Σόλτο, είσαι τέτοιο στολίδι για το σπίτι, και γνωρίζει ένα σωρό άνδρες που  ευχαρίστως θα μας επισκέπτονταν για χάρη σου και μόνο.»
Η Μάρκαρετ σηκώθηκε με ύφος υπερήφανο. «Ξέρεις Ήντιθ, μερικές φορές νομίζω ότι η ζωή σου στην Κέρκυρα σε έκανε….»
«Τι πράγμα;»
«…λιγάκι χοντροκομμένη.»
Η Ήντιθ άρχισε να κλαίει τόσο απαρηγόρητα και να δηλώνει με τόσο πάθος ότι η Μάργκαρετ δεν την αγαπούσε πια καθόλου και πως δεν την θεωρούσε πλέον φίλη της, ώστε η Μάργκαρετ άρχισε να σκέφτεται ότι της μίλησε πολύ σκληρά απλά και μόνο για να ανακουφίσει την δική της πληγωμένη υπερηφάνεια, έτσι  κατάληξε να κάνει την σκλάβα της Ήντιθ για το υπόλοιπο της ημέρας, ενώ η μικρή κυρία, εξαντλημένη από τα πληγωμένα της αισθήματα, παρέμενε ξαπλωμένη στον καναπέ, αναστενάζοντας βαριά που και πού, μέχρι που την πήρε ο ύπνος.
Ο κύριος Μπέλλ ανέβαλλε για δεύτερη φορά την επίσκεψή του, αλλά και πάλι δεν εμφανίστηκε στην καθορισμένη ημέρα. Την επόμενη ημέρα έφτασε ένα γράμμα από τον Γουώλις, τον υπηρέτη του,  που έλεγε ότι ο κύριός του ήταν άρρωστος για κάμποσο καιρό και ότι αυτός ήταν ο  πραγματικός λόγος της αναβολής του ταξιδιού του, Έλεγε ακόμα ότι την στιγμή που ήταν έτοιμος να φύγει για το Λονδίνο έπαθε αποπληξία και, όπως έλεγαν οι γιατροί, δύσκολα θα έβγαζε τη νύχτα. Πολύ πιθανόν, την ώρα που η δεσποινίς Χέηλ θα ελάμβανε το γράμμα, ο καημένος ο κύριός του να μην βρισκόταν πλέον ανάμεσά τους.
Η Μάργκαρετ έλαβε το γράμμα την ώρα που έπαιρναν το πρωινό τους και μόλις το διάβασε έγινε κατάχλωμη. Έπειτα, χωρίς να πει λέξη, το άφησε στα χέρια της Ήντιθ και έφυγε από το δωμάτιο.

.........................................................................................................................................................