Κεφάλαιο 23ο - "Παρανοήσεις"

Έτοιμο και το 23ο κεφάλαιο !  

 ....και με τίτλο σημαδιακό ! Οι παρανοήσεις και οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν στο Μίλτον. Και φυσικά, η πεθερά  - Μεσογειακή ή μη -  έχει πάντα ως πρότυπο την Τασσω Καββαδία .....that's a truth universally acknowledged όπως θα έλεγε και  η αγαπητή Jane Austen.

Βορράς κ Νότος

Κεφάλαιο 23^ο

«ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ»

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά από τη στιγμή που έφυγε η Μάργκαρετ, όταν μπήκε μέσα ο κύριος Θόρντον με το πρόσωπό ν’αστράφτει.

«Δεν μπορούσα να έρθω νωρίτερα: Ο επιστάτης ήθελε να – πού είναι ;» Κύτταξε τριγύρω στο δωμάτιο και έπειτα σχεδόν με οργή την μητέρα του η οποία είχε βαλθεί να τακτοποιεί  τα έπιπλα και δεν του απάντησε αμέσως.
«Πού είναι η δεσποινίς Χέηλ;» την ξαναρώτησε.

«Πήγε στο σπίτι της» του απάντησε μάλλον κοφτά.

«Πήγε στο σπίτι της !»

«Ναι. Αισθανόταν πολύ καλύτερα. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι είχε χτυπήσει τόσο πολύ. Απλώς μερικοί άνθρωποι λιποθυμούν με το παραμικρό.»

«Λυπάμαι που έφυγε» είπε εκείνος περπατώντας ανήσυχα  πάνω κάτω. «Δεν νομίζω ότι ήταν σε θέση να φύγει.»

«Το είπε μόνη της πως ήταν σε  θέση να φύγει. Το ίδιο είπε και ο γιατρός Λόου. Πήγα εγώ η ίδια και τον έφερα.»

«Ευχαριστώ μητέρα.»  Σταμάτησε και έκανε να απλώσει το χέρι του σε μια χειρονομία ευγνωμοσύνης. Όμως εκείνη δεν πρόσεξε την κίνησή του.

«Τι έκανες με τους Ιρλανδούς σου ;»
«Έστειλα να φέρουν από το  ‘Ντράγκον’  ένα καλό γεύμα γι αυτούς τους φουκαράδες. Και έπειτα, ευτυχώς πέτυχα τον Πατέρα Γκρέηντυ και  του ζήτησα να τους μιλήσει και να τους αποθαρρύνει από το να φύγουν όλοι μαζί. Πώς πήγε στο σπίτι της η δεσποινίς Χέηλ ;  Είμαι βέβαιος ότι δεν θα ήταν σε θέση να περπατήσει.»

«Έφυγε με άμαξα. Κανονίστηκαν όλα κατά πως πρέπει ακόμα και τα κόμιστρα. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Αρκετή ταραχή  προκάλεσε.»

«Δεν ξέρω πού θα ήμουν τώρα  χωρίς αυτήν.»
«Τόσο αδύναμος κατάντησες ώστε να χρειάζεται να σε υπερασπίσει μια κοπέλα;» έκανε η κυρία Θόρντον περιφρονητικά.

Εκείνος κοκκίνισε. «Λίγες κοπέλες θα  δέχονταν χτύπημα που προοριζόταν για μένα – και μάλιστα προορισμένο με  ιδιαίτερη δύναμη και οργή.»

«Ένα ερωτευμένο κορίτσι θα το δεχόταν  και με το παραπάνω» απάντησε η κυρία Θόρντον κοφτά.
«Μητέρα!» Έκανε ένα βήμα μπροστά  ∙ έπειτα έμεινε ακίνητος μόλις συγκρατώντας την ταραχή του.

Εκείνη ξαφνιάστηκε από την ολοφάνερη προσπάθεια την οποία κατέβαλε για να παραμείνει ήρεμος. Δεν ήταν σίγουρη για το τι είδους αισθήματα του είχε προκαλέσει, παρά μονάχα ότι ήταν βίαια. Ήταν θυμός ; Τα μάτια του άστραφταν, το κορμί του ορθωνόταν τεράστιο, η ανάσα του έβγαινε κοφτή και γρήγορη. Ήταν ένα συνονθύλευμα χαράς, θυμού, υπερηφάνειας, ευχάριστης έκπληξης, ασθμαίνουσας αμφιβολίας ∙  αλλά δεν μπορούσε να το ξεκαθαρίσει. Όμως την  ανησύχησε πράγμα που  συνέβαινε με όλα τα δυνατά συναισθήματα τα οποία δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει ή να συμμεριστεί .
.......................................................................................................................

«Μητέρα! Γνωρίζεις τι  θα πρέπει να πω αύριο στην δεσποινίδα Χέηλ ;»

Η ερώτηση, κατά τη διάρκεια μιας παύσης στην οποία η ίδια τουλάχιστον είχε ξεχάσει την Μάργκαρετ, την ξάφνιασε.

Γύρισε και τον κύτταξε.

«Ναι, το γνωρίζω. Δεν μπορείς να πράξεις διαφορετικά.»

«Να πράξω διαφορετικά! Δεν σε καταλαβαίνω.»

«Εννοώ ότι εφόσον άφησε να εκδηλωθούν τόσο ολοφάνερα τα αισθήματά της, θεωρώ ότι για λόγους εντιμότητας είσαι υποχρεωμένος….»
«Για λόγους εντιμότητας!» είπε με περιφρόνηση. «Φοβάμαι ότι η εντιμότητα δεν έχει να κάνει. ‘…άφησε να εκδηλωθούν τα αισθήματά της!’  Ποια αισθήματα εννοείς;»

«Έλα τώρα, Τζων, δεν υπάρχει λόγος να θυμώνεις. Δεν έτρεξε κάτω και κρεμάστηκε επάνω σου για να σε προφυλάξει  από τον κίνδυνο ;»

«Ναι, το έκανε!» είπε εκείνος. «Όμως μητέρα,» συνέχισε σταματώντας απότομα μπροστά της « Δεν τολμώ να ελπίζω. Δεν έχω δειλιάσει ποτέ ως τώρα στη ζωή μου ˙ όμως δεν πιστεύω ότι ένα τέτοιο πλάσμα νοιάζεται για μένα.»

«Μην είσαι ανόητος , Τζων. Ένα τέτοιο πλάσμα! Έτσι όπως μιλάς θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για μια δούκισσα. Και τι παραπάνω θα ήθελες για απόδειξη ότι νοιάζεται για σένα ; Πιστεύω πως πάλεψε με την αριστοκρατική της συνείδηση , αλλά την συμπαθώ ακόμα περισσότερο γιατί στο τέλος είδε τα πράγματα ξεκάθαρα. Και για να το λέω εγώ αυτό, κάτι σημαίνει» είπε η κυρία Θόρντον χαμογελώντας αργά, ενώ τα δάκρυα έλαμπαν στα μάτια της ˙ «γιατί  από αύριο εγώ θα έρχομαι δεύτερη. Ήταν για να σε έχω δικό μου, ολόδικό μου για μερικές ακόμα ώρες, γι αυτό σε παρακάλεσα να μην πάς μέχρι αύριο.»

«Αγαπημένη μου μητέρα!»  (Όμως η αγάπη είναι εγωίστρια και αμέσως εκείνος στράφηκε στις δικές του ελπίδες και τους φόβους με έναν τρόπο που έστειλε ένα κρύο σκοτεινό σύννεφο να ζώσει  την καρδιά της κυρίας Θόρντον.) «Όμως ξέρω ότι εκείνη δεν ενδιαφέρεται για μένα. Θα γονατίσω μπροστά της – πρέπει. Ακόμα κι αν έχω μια πιθανότητα στις χίλιες – ή στο εκατομμύριο- θα το κάνω.»
«Μην έχεις κανένα φόβο!» είπε η μητέρα του καταπιέζοντας το δικό της  αίσθημα ταπείνωσης  επειδή  τόσο λίγη ανταπόκριση βρήκε η σπάνια εκδήλωση της μητρικής της στοργής, το τσίμπημα της ζήλιας που πρόδιδε  το μέγεθος της  παραπεταμένης της αγάπης. «Μην φοβάσαι,» είπε ψύχραιμα. «Όσον αφορά το θέμα της αγάπης, της αξίζεις. Θα χρειάστηκε να παλέψει αρκετά για να ξεπεράσει την υπερηφάνεια της.  Μην φοβάσαι, Τζων.» του είπε φιλώντας τον, καθώς τον καληνύχτιζε. Και βγήκε αργά και μεγαλοπρεπώς από το δωμάτιο.  Μόλις όμως μπήκε στο δικό της, κλείδωσε την πόρτα, κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει με δάκρυα πρωτόγνωρης θλίψης.

Η Μάργκαρετ μπήκε στο δωμάτιο ( όπου ο πατέρας και η μητέρα της συζητούσαν χαμηλόφωνα) με όψη πολύ χλωμή και κάτωχρη. Πλησίασε αρκετά κοντά και μόνο τότε βρήκε τη δύναμη να μιλήσει.

«Η κυρία Θόρντον θα στείλει το στρώμα ύδατος, μαμά.»
«Καλή μου, φαίνεσαι πολύ κουρασμένη! Κάνει πολύ ζέστη, Μάργκαρετ;»

«Πάρα πολύ, και οι δρόμοι είναι ανάστατοι με την απεργία.»
Η όψη της Μάργκαρετ ρόδισε ξανά και έλαμψε αλλά ευθύς αμέσως χλώμιασε πάλι.

«Να, εδώ έχεις ένα μήνυμα από την Μπέσσυ Χίγκινς που σε θέλει να πας εκεί» είπε η κυρία Χέηλ. «Όμως σίγουρα είσαι πολύ κουρασμένη.»
«Ναι!» είπε η Μάργκαρετ. «Είμαι κουρασμένη, δεν μπορώ να πάω.»

..........................................................................................................................

Ξάπλωσε χωρίς να γυρίσει πλευρό ούτε μια φορά. Το να κινήσει έστω και το δάχτυλό της ήταν πέρα από τη δύναμη της θέλησης ή του σώματός της. Ήταν τόσο κουρασμένη, τόσο εξουθενωμένη  που νόμισε ότι δεν κοιμήθηκε καθόλου ˙ οι πυρετώδεις σκέψεις της την έφερναν μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης  ξανά και ξανά με τρόπο βασανιστικό.  Ξαπλωμένη κι αδύναμη καθώς ήταν, εντούτοις νόμιζε ότι δεν μπορούσε να μείνει  μόνη της –  ένα σύννεφο από πρόσωπα έμοιαζε να την κυττούν, χωρίς να της προκαλούν οργή ή αίσθηση κινδύνου αλλά  μια βαθύτατη αίσθηση αισχύνης.  Αισχύνη για το ότι  ήταν το αντικείμενο παρατήρησης τόσων πολλών ανθρώπων , μια τόσο οδυνηρή αίσθηση ντροπής που  ένοιωθε πως ευχαρίστως θα μπορούσε να μπει στα κατάβαθα της γης για να κρυφτεί, αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το αμείλικτο βλέμμα χιλιάδων ματιών.