Βορράς και Νότος Κεφάλαιο I "Εσπευσμένος γάμος"

Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το blog με σκοπό να αναρτώ τα μεταφρασμένα στα Ελληνικά, κεφάλαια του "North and South" (1855) της Elizabeth Gaskell που έχει χαρακτηριστεί ως " To ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ με κοινωνικές ευαισθησίες। Ζητώ προκαταβολικά  συγνώμη για τα λάθη, δεν είμαι επαγγελματίας μεταφράστρια, απλά πιστεύω πως ήδη είχε αργήσει υπερβολικά να μεταφραστεί και στην γλώσσα μας। Όσοι έχουν ήδη δεί την υπέροχη σειρά παραγωγής BBC του 2004, πιστεύω θα με δικαιώσουν !
Δείξτε λοιπόν ανεκτικότητα και .....καλή σας ανάγνωση !

· ΒΟΡΡΑΣ ΚΑΙ ΝΟΤΟΣ

Της Ελίζαμπεθ Γκάσκελ
(Mετάφραση : Μαργαρίτα Νικολοπούλου)

Κεφάλαιο 1

“ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ”

“ Ηντιθ!” φώναξε απαλά η Μάργκαρετ, “ Ηντιθ!”
Αλλά όπως το υποψιάζόταν, η Ήντιθ είχε ήδη αποκοιμηθεί.Ξαπλωμένη πάνω στο ανάκλιντρο, στο πίσω σαλόνι του σπιτιού της Χάρλευ Στρήτ, φαινόταν τόσο όμορφη με την άσπρη μουσελίνα και τις γαλάζιες κορδέλες της. Θα μπορούσε κανείς να την περάσει για την Τιτάνια, την βασίλισσα των ξωτικών, αν υποθέσουμε ότι η Τιτάνια είχε ποτέ αποκοιμηθεί σε βαθύ δαμασκηνί ανάκλιντρο σε ένα σαλόνι που έβλεπε στον κήπο. Η Μάργκαρετ ήταν για ακόμα μια φορά εντυπωσιασμένη από την ομορφιά της ξαδέλφης της. Είχαν μεγαλώσει μαζί από παιδιά και όλα αυτά τα χρόνια οι πάντες – εκτός από την Μάργκαρετ- παίνευαν την κομψότητά της. Η Μάργκαρετ όμως δεν φαινόταν να το έχει συνειδητοποιήσει αυτό, μέχρι πρόσφατα, όταν η προοπτική της απώλειας της συντροφιάς της έδωσε ξαφνικά άλλη διάσταση σε όλες τις αρετές και τα χαρίσματα που διέκριναν την Ήντιθ. Μιλούσαν για νυφικά και τις προετοιμασίες του γάμου, για τον λοχαγό Λέννοξ, τα όσα είχε πεί στην Ήντιθ για την ζωή που την περίμενε στην Κέρκυρα, εκεί που βρισκόταν το Σύνταγμά του, καθώς και για το πόσο δύσκολο ήταν να συντηρήσει κανείς καλοκουρδισμένο ένα πιάνο ( μια δυσκολία που η Έντιθ θεωρούσε από τις πλέον δεινές του γαμήλιου βίου) και για το τι είδους τουαλέτες θα χρειαζόταν για την επίσκεψή της στη Σκωτία, επίσκεψη η οποία θα λάβαινε χώρα ευθύς μετά το γάμο, αλλά ο ψιθυριστός αυτός διάλογος έγινε λίγο κατ’ ολίγον νυσταλέος και μετά από μια σύντομη παύση, η Μάργκαρετ ανακάλυψε ότι παρά το μουρμουρητό που ερχόταν από το διπλανό δωμάτιο, η Ήντιθ είχε κουλουριαστεί σε ένα σύννεφο από δαντέλα, μουσελίνα και μεταξένιες μπούκλες και είχε παραδοθεί ειρηνικά σε έναν μικρόν υπνάκο μετά το δείπνο.
Η Μάργκαρετ εκείνη τη στιγμή ετοιμαζόταν να μιλήσει στην εξαδέλφη της για τα σχέδια και τα όνειρα που έκανε σχετικά με την καινούρια της ζωή στο επαρχιακό πρεσβυτέριο όπου ζούσαν η μητέρα της και ο πατέρας της, εκεί που περνούσε πάντοτε τις ωραιότερες διακοπές , τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια, που πλέον θεωρούσε το σπίτι της θείας της ως μόνιμή διαμονή. Ελλείψει όμως άλλου ακροατή ήταν αναγκασμένη να αναλογιστεί σιωπηλά όπως και πριν την αλλαγή που ερχόταν στη ζωή της. Οι σκέψεις της ήταν ευχάριστες αν και δεν έλειπε μια μικρή δόση θλίψης καθώς θα αποχωριζόταν για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα την καλή της θεία και την αγαπημένη της εξαδέλφη .
Καθώς αναλογιζόταν την μεγάλη χαρά του να είναι πλέον η μοναχοκόρη στο πρεσβυτέριο του Χέλστόουν, σπαράγματα από τις συζητήσεις στο διπλανό δωμάτιο έφτασαν στ’ αυτιά της.

“ Ύπέφερα τόσο πολύ, όχι διότι δεν ήμουν εξαιρετικά ευτυχής με τον μακαρίτη το Στρατηγό, αλλά όπως και να το κάνουμε η διαφορά ηλικίας αποτελεί μειονέκτημα. Ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω την Ήντιθ να
έχει την ίδια τύχη. Βεβαίως, όχι επειδή τυγχάνω μητέρα της, όμως διέβλεπα ότι η κορούλα μου ήταν πολύ πιθανό να παντρευτεί νωρίς. Πράγματι, έλεγα συχνά, ότι θα παντρευτεί πριν κλείσει τα δεκαεννιά. Είχα ένα έντονο προαίσθημα όταν ο Λοχαγός Λεννοξ ”- εδώ η φωνή χαμήλωσε σε ψίθυρο αλλά η Μάργκαρετ μπορούσε χωρίς δυσκολία να φανταστεί τη συνέχεια. Ο δρόμος της Ήντιθ προς την αληθινή αγάπη ήταν πραγματικά στρωμένος με ροδοπέταλα. Η κα Σω είχε εμπιστευθεί την διαίσθησή της, ακριβώς όπως το είπε, και επίσπευσε μάλλον το γάμο, έναν γάμο ο οποίος μπορούσε να θεωρηθεί ότι ήταν κατώτερος των προσδοκιών που πολλοί είχαν για την Έντιθ- μια νέα και όμορφη κληρονόμο. Αλλά η κα Σω έλεγε ότι η μονάκριβή της κόρη θα παντρευόταν από έρωτα, καθώς - εδώ συνήθως αναστέναζε με νόημα - ο έρωτας δεν ήταν το δικό της κίνητρο για να παντρευτεί τον Στρατηγό. Η κα Σω έμοιαζε να απολαμβάνει το ειδύλλιο και τον αρραβώνα της κόρης της περισσότερο από την ίδια. Όχι ότι η Ήντιθ δεν ήταν πλήρως και εντελώς ερωτευμένη- παρ’όλ’αυτά θα προτιμούσε ένα ωραίο σπίτι στην κοσμικότερη περιοχή του Λονδίνου από όλη την γραφικότητα της Κέρκυρας έτσι όπως την περιέγραφε ο λοχαγός Λέννοξ. Οι περιγραφές που έκαναν την Μάργκαρετ να λάμπει καθώς τις άκουγε, έκαναν την Ήντιθ να προσποιείται ότι ανατριχιάζει σύγκορμη. Εν μέρει για την χαρά του να έχει τον αγαπημένο της να προσπαθεί να την παρηγορήσει και να την καλοπιάσει, εν μέρει επειδή όντως μια ζωή σε κάτι που έμοιαζε με καταυλισμό, της ήταν αποκρουστική. Εάν παρουσιαζόταν κάποιος με μια ωραία κατοικία και ακόμα ωραιότερη περιουσία ακόμα και τίτλο ευγενείας, η Ήντιθ θα εξακολουθούσε να είναι γαντζωμένη στο λοχαγό, τουλάχιστον για όσο ο πειρασμός ήταν διαθέσιμος, μόλις αποσυρόταν, ήταν πολύ πιθανόν ο λοχαγός να έπαυε πλέον να αποτελεί την επιτομή του τέλειου άνδρα . Αλλά σ’ αυτό είχε μοιάσει στη μητέρα της, η οποία αν και σκόπιμα νυμφεύθηκε τον Στρατηγό Σω χωρίς να έχει άλλα αισθήματα γι αυτόν πέραν του σεβασμού της για το χαρακτήρα και την περιουσία του, επιμόνως καιτοι διακριτικά γόγγυζε για την σκληρή της μοίρα που την προόριζε να παντρευτεί χωρίς έρωτα.
“ Δεν εφείσθην εξόδων για την προίκα της ” άκουσε στην συνέχεια η Μάργκαρετ “θα πάρει όλα τα υπέροχα μαντήλια από την Ινδία και τις εσάρπες που μου έδωσε ο Στρατηγός, και που εγώ δεν πρόκειται να φορέσω ξανά”.
“ Είναι τυχερή κοπέλα” απάντησε μια άλλη φωνή, που η Μάργκαρετ αναγνώρισε ότι ήταν της κας Γκίμπσον, η οποία έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για τη συζήτηση καθώς μια από τις κόρες της είχε παντρευτεί προσφάτως. “ Στην Έλεν μου, άρεσε πολύ ένα μαντήλι από τις Ινδίες αλλά μόλις άκουσα την υπερβολική τιμή που ζητούσαν, αναγκάστηκα να της το αρνηθώ. Θα ζηλέψει όταν μάθει ότι η Ήντιθ θα έχει Ινδικά μαντήλια. Τι είδους είναι ; Μήπως αυτά του Δελχί με το ωραίο φινίρισμα ; ”
Η Μάργκαρετ άκουσε τη θεία της να απαντάει αλλά φαινόταν σα να είχε σηκωθεί και να πλησίαζε στο μισοφωτισμένο σαλόνι του κήπου. “ Ήντιθ! Ήντιθ! ” φώναξε δυνατά αλλά σταμάτησε σαν να κουράστηκε από την προσπάθεια. Η Μάργκαρετ προχώρησε προς την πόρτα. « Η Ήντιθ κοιμάται, θεία Σω. Μπορώ να σε βοηθήσω εγώ;» “ Την καημενούλα!» ανέκραξαν εν χορώ οι κυρίες και το σκυλάκι στην αγκαλιά της κας Σω άρχισε να γαβγίζει συνεπαρμένο από τέτοια ομόφωνη εκδήλωση οίκτου. « Σιωπή, Τίνυ! Κακό κορίτσι ! Θα ξυπνήσεις την κυρία σου. Ήθελα μόνο να ζητήσω από την Ήντιθ να πεί στην Νιούτον να πάει να φέρει τα μαντήλια της. Μπορείς να πάς εσύ, Μάργκαρετ, καλή μου;»
Η Μάργκαρετ ανέβηκε μέχρι το παλιό παιδικό δωμάτιο ψηλά στο τελευταίο πάτωμα του σπιτιού, όπου η Νιούτον καταγίνονταν με το να βρεί κάποιες δαντέλες που ήταν απαραίτητες για το γάμο. Όταν η Νιούτον έφυγε μουρμουρίζοντας αγανακτισμένη για να φέρει τα μαντήλια τα οποία είχε ήδη ξεπακετάρει τέσσερεις ή πέντε φορές εκείνη τη μέρα για να τα δείξει, η Μάργκαρετ κύτταξε ένα γύρω το παιδικό δωμάτιο. Το πρώτο δωμάτιο που γνώρισε σ’εκείνο το σπίτι, εννιά χρόνια πριν, όταν την έφεραν από την εξοχή, ένα αγρίμι, για να μοιραστεί το σπίτι το παιχνίδι, και τα μαθήματα με την Ήντιθ. Θυμήθηκε πως της είχε φανεί σκοτεινό και μουντό εκείνο το παιδικό δωμάτιο στο Λονδίνο που το κυβερνούσε με σιδερένια πυγμή μια αυστηρή και άκαμπτη γκουβερνάντα, η οποία ήταν ιδιαίτερα σχολαστική με το πλύσιμο των χεριών και τα αψεγάδιαστα ρούχα. Αναπόλησε την πρώτη φορά που πήρε το τσάι της εκεί – χωριστά από τον πατέρα της και τη θεία της, οι οποίοι δειπνούσαν κάτω στο τέλος μιας ατελείωτης σκάλας που αν η κορυφή της έμοιαζε να καταλήγει στον ουρανό ( σκεφτόταν με το παιδικό της μυαλό) τότε οι μεγάλοι θα πρέπει να βρίσκονταν στα έγκατα της γής. Στο πατρικό της σπίτι- πριν έρθει να μείνει στη Χάρλευ Στρητ- το παιδικό δωμάτιο ήταν το καθιστικό της μητέρας της και μια και ξυπνούσαν νωρίς στο πρεσβυτέριο της επαρχίας, η Μάργκαρετ έτρωγε πάντα με τους γονείς της.
Α, η όμορφη, καλοφτιαγμένη κοπέλα, θυμόταν πολύ καλά τα δάκρυα που είχαν μουσκέψει το μαξιλάρι του 9χρονου κοριτσιού εκείνη την πρώτη νύχτα, το πώς η γκουβερνάντα της είχε απαγορεύσει να κλαίει για να μην αναστατώσει την διδα Ήντιθ, και το πώς είχε κλάψει ακόμα πιο πικρά αλλά βουβά μέχρι που η κομψή και επιβλητική θεία Σώ, που μόλις την είχε γνωρίσει, ανέβηκε με τον πατέρα της για να του δείξει την κόρη του να κοιμάται. Τότε η μικρή Μάργκαρετ, είχε αναγκαστεί να καταπνίξει τους λυγμούς της και να προσποιηθεί την κοιμισμένη για να μην στεναχωρήσει τον πατέρα της και τη θεία της. Ένοιωθε ότι δεν έπρεπε να αισθάνεται έτσι έπειτα από όλες τις προετοιμασίες και τις προσδοκίες που έτρεφαν για το ταξίδι αυτό στο Λονδίνο. Και είχε χρειαστεί αρκετός καιρός για να ετοιμάσουν τα ρούχα που θα ταίριαζαν για την Λονδρέζικη ζωή της αλλά και για να μπορέσει να πάρει ο πατέρας της έστω και λίγες μέρες άδεια για το ταξίδι.
Τελικά είχε μάθει να αγαπά το παλιό της παιδικό δωμάτιο, μολονότι ήταν μάλλον εγκαταλελειμμένο πλέον , και κύτταξε γύρω με μια μικρή νοσταλγία στη σκέψη ότι σε τρείς μέρες θα το αποχωριζόταν για πάντα.
“ Αχ, Νιούτον। Νομίζω πως θα λυπηθούμε όλοι που θα αφήσουμε αυτό το δωματιάκι”। “ Στο λόγο μου, δεσποινίς, εγώ μια φορά, δεν πρόκειται να στεναχωρηθώ καθόλου। Δεν βλέπω πιά και τόσο καλά και το φώς εδώ είναι τόσο λιγοστό που δεν μπορώ να μαντάρω τις δαντέλες, παρεκτός κι αν καθήσω δίπλα στο παράθυρο। Αλλά εκεί έχει τέτοιο ρεύμα που μπορεί να πλευριτώσει κανείς"
“ Ε, λοιπόν, σε διαβεβαιώ ότι στην Νάπολη θα έχει όσο φώς και ζέστη θέλεις. Κράτα όσες μπορείς να τις καρικώσεις όταν θα πας εκεί. Σ’ ευχαριστώ, Νιούτον, μπορώ να τα πάω εγώ κάτω- συνέχισε τη δουλειά σου”.
Κατέβηκε κάτω φορτωμένη μαντήλια και μυρίζοντας τα υπέροχα Ανατολίτικα αρώματά τους. Η θεία της , της ζήτησε να σταθεί για λίγο ως μοντέλο στη θέση της Ήντιθ που κοιμόταν, για να δείξουν τα μαντήλια. Κανείς δεν το είχε σκεφτεί, αλλά η ψηλή, λεπτή κορμοστασιά της Μάργκαρετ, καθώς φορούσε ένα μαύρο μεταξωτό φόρεμα σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο ενός μακρινού συγγενή του πατέρα της, αναδείκνυε με τον ιδανικότερο τρόπο τις πτυχές των υπέροχων μαντηλιών, ενώ η Ήντιθ θα φαινόταν να χάνεται μέσα τους. Η Μάργκαρετ στεκόταν σιωπηλή και ακίνητη κάτω από τον πολυέλαιο όσο η θεία της έφτιαχνε τις πτυχώσεις. Πού και πού καθώς έπαιρνε κάποια στροφή, έβλεπε το είδωλό της στον καθρέφτη πάνω από το τζάκι και χαμογελούσε με την εικόνα της- η συνηθισμένη όψη της με την περιβολή μιας πριγκίπισσας. Άγγιζε μαλακά τα υφάσματα καθώς έπεφταν επάνω της με χάρη, απολαμβάνοντας την μαλακή υφή και τα φωτεινά τους χρώματα και χαιρόταν σαν παιδί, ντυμένη με μια τέτοια λαμπρότητα, ενώ ένα ήσυχο χαμόγελο άνθιζε στο πρόσωπό της.
Ακριβώς τότε η πόρτα άνοιξε για να αναγγείλουν την ξαφνική άφιξη του κου Χένρυ Λέννοξ. Κάποιες από τις κυρίες πισωπάτησαν αιφνιδιασμένες σαν να ντράπηκαν που κάποιος τις έβλεπε να δείχνουν τόσο ενδιαφέρον στα φορέματα.
Η κα Σώ έτεινε το χέρι της στον νεοφερμένο ΄ η Μάργκαρετ παρέμεινε ακίνητη θεωρώντας ίσως ότι ο ρόλος της σαν ζωντανό μοντέλο να μην είχε τελειώσει ακόμα, ενώ κύτταξε τον κο Λέννοξ με ένα φωτεινό χαμόγελο σίγουρη πως κι εκείνος διασκέδαζε με τη σκέψη ότι την είχε αιφνιδιάσει σε αυτήν την κωμική στάση .
Η θεία της έμοιαζε τόσο απορροφημένη στο να βομβαρδίζει τον κο Λέννοξ – ο οποίος δεν είχε παρευρεθεί στο δείπνο- με διάφορες ερωτήσεις για τον αδελφό του που θα ήταν ο γαμπρός, την αδελφή του που θα ήταν παράνυφη (αναμενόταν να φτάσει μαζί με τον λοχαγό από τη Σκωτία, ειδικά για το γάμο) , καθώς και για άλλα μέλη της οικογένειας Λέννοξ , που η Μάργκαρετ κατάλαβε ότι οι υπηρεσίες της ως μοντέλο δεν ήταν πλέον απαραίτητες, για το λόγο αυτό αποφάσισε να απασχολήσει τις υπόλοιπες κυρίες, τις οποίες η θεία της είχε επί του παρόντος ξεχάσει.
Σχεδόν αμέσως, έκανε την εμφάνισή της η Ήντιθ από το πίσω σαλόνι, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της στα δυνατά φώτα, προσπαθώντας να μαζέψει τις ελαφρά αναστατωμένες μπούκλες της, ακριβώς σαν μια Ωραία Κοιμωμένη που μόλις την διέκοψαν από τα όνειρά της. Ακόμα κι αν λαγοκοιμόταν, είχε αισθανθεί την παρουσία ενός Λέννοξ στο σπίτι και έκρινε ότι άξιζε τον κόπο να εγερθεί. Είχε να τον ρωτήσει τόσα πράγματα για την αγαπητή της Τζάνετ, την μέλλουσα κουνιάδα της για την οποία – αν και δεν την είχε δεί ποτέ- έτρεφε τέτοια αισθήματα αγάπης που η Μάργκαρετ, αν δεν είχε κάποια περηφάνεια, θα ζήλευε οπωσδήποτε. Καθώς η Μάργκαρετ έμοιαζε να περνά πλέον απαρατήρητη μια και η θεία της ανέλαβε εκ νέου να ψυχαγωγήσει τις καλεσμένες της, είδε τον κο Λέννοξ να στρέφει το βλέμμα του σε ένα άδειο κάθισμα και κατάλαβε πως μόλις κατάφερνε να απαλλαγεί από τις ερωτήσεις της Έντιθ, σκόπευε να καθίσει ακριβώς εκεί.  « Έχω την εντύπωση πως σας βρίσκω απασχολημένη με θέματα μεγάλου ενδιαφέροντος- εννοώ μεγάλου γυναικείου ενδιαφέροντος. Αρκετά διαφορετικά από τα νομικά με τα οποία καταγίνομαι. Άλλο να ρυθμίζεις τις πτυχές ενός υφάσματος και άλλο τις πτυχές μιας δικαστικής υπόθεσης.”
“ A, το ηξερα πως θα το βρίσκατε διασκεδαστικό που μας αιφνιδιάσατε ενώ θαυμάζαμε δαντέλες και μαντήλια. Όμως πραγματικά οι Ινδικές εσάρπες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον”.
“ Αναμφίβολα. Βρίσκω πως και οι τιμές τους είναι εξίσου ενδιαφέρουσες. Δεν τους λείπει τίποτα!»
Ένας – ένας άρχισαν να καταφθάνουν και οι κύριοι από την τραπεζαρία. Ο ήχος των συζητήσεων απέκτησε βαθύτερη χροιά.
« Νομίζω πως αυτό είναι το τελευταίο δείπνο, σωστά; Δεν θα υπάρξει άλλο πριν την Πέμπτη;»
“Όχι. Νομίζω πως μετά από αυτό μπορούμε να ξεκουραστούμε- πράγμα που δεν έχουμε κάνει εδώ και πολλές εβδομάδες. Τουλάχιστον έχουν τελειώσει όλες οι χειρωνακτικές δουλειές για μια τελετή που θα πρέπει να απασχολεί περισσότερο το μυαλό και την καρδιά μας. Χαίρομαι που θα έχω χρόνο να σκεφτώ, και είμαι σίγουρη το ίδιο νοιώθει και η Ήντιθ.”
“Για την Ήντιθ δεν είμαι τόσο σίγουρος, αλλά για σένα το πιστεύω. Τώρα τελευταία όποτε σε συναντώ γυρνάς σαν ανεμοστρόβιλος φροντίζοντας για τους άλλους».
“ Ναι” είπε κάπως λυπημένη η Μάργκαρετ, με τη σκέψη της στις αμέτρητες φροντίδες που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει τον τελευταίο μήνα, ίσως και περισσότερο “ Αναρωτιέμαι αν η περίοδος πριν από το γάμο πρέπει πάντα να θυμίζει ανεμοστρόβιλο ή αν σε ορισμένες περιπτώσεις θα ήταν καλό να είναι κανείς ήρεμος και γαλήνιος”.
“ Στην τελευταία περίπτωση θα αναλάμβανε την φροντίδα για την προίκα, την γαμήλια δεξίωση και τις προσκλήσεις η νεραϊδονονά της Σταχτοπούτας ” είπε γελώντας ο κος Λέννοξ.
“Μα είναι απολύτως απαραίτητα όλα αυτά ; ” ρώτησε η Μάργκαρετ και τον κύτταξε περιμένοντας απάντηση.
Μια αίσθηση απερίγραπτης κόπωσης για όλα αυτά που είχε απαιτήσει η Ήντιθ να γίνουν τις τελευταίες έξι εβδομάδες θέλοντας να εντυπωσιάσει ένιωθε να την πλημμυρίζει . Και ήθελε πραγματικά να την βοηθήσει κάποιος να σκεφτεί κάτι ευχάριστο σε σχέση με την γαμήλια τελετή.
“ Α, μα βεβαιότατα” της απάντησε εκείνος, σοβαρεύοντας ξαφνικά. “ Υπάρχουν συγκεκριμένες εκδηλώσεις και τελετουργικά που πρέπει να ακολουθηθούν, όχι τόσο για τους άμεσα ενδιαφερόμενους όσο για να κλείσουν τα στόματα του κόσμου. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πείτε μου όμως, πώς φαντάζεστε τον δικό σας γάμο ; ”
“ Δεν με έχει απασχολήσει και πολύ αυτή η σκέψη. Μάλλον θα ήθελα να γίνει ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό πρωινό και με συνοδεύσουν ως την εκκλησία κάτω από την σκιά των δέντρων. Δεν θα ήθελα πολλές παράνυφες και οπωσδήποτε όχι γαμήλια δεξίωση. Τολμώ να πω ότι με απωθούν όλα αυτά που με ταλαιπώρησαν στον συγκεκριμένο γάμο”.
“ Όχι, δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος. Σας διακρίνει μια αρχοντική λεπτότητα που ταιριάζει πολύ με τον χαρακτήρα σας”.
Η Μάργκαρετ θορυβήθηκε από την τροπή που είχε αρχίσει να παίρνει η συζήτηση. Κύτταξε αλλού με τη σκέψη άλλων παρόμοιων συζητήσεων στις οποίες εκείνος εκθείαζε επί μακρόν τα προτερήματα του χαρακτήρα της. Προσπάθησε να στρέψει αλλού τη συζήτηση λέγοντας “ Μάλλον μου έρχεται στο νού η εκκλησία στο Χέλστοουν περισσότερο και το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτήν παρά τα πλακόστρωτα του Λονδίνου”.
“ Μιλήστε μου για το Χέλστοουν. Δεν μου έχετε πεί ποτέ πώς είναι. Θα μου άρεσε να έχω μια εικόνα του μέρους που θα βρίσκεστε στο εξής, όταν το σπίτι της οδού Χάρλευ 96 θα είναι πιά κλειστό και σκοτεινό, παρατημένο να μαζεύει σκόνη. Κατ’ αρχάς το Χέλστοουν είναι πόλη ή χωριό ; ”
“ Ένας μικρός οικισμός, μάλλον. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να το αποκαλέσει χωριό. Υπάρχει μια εκκλησία και λίγα σπίτια, μέσα στο πράσινο – αγροτόσπιτα τα περισσότερα- όλα τριγυρισμένα από ροδόκηπους”.
“ Οι οποίοι ροδόκηποι μοιάζουν ν’ ανθίζουν όλο τον χρόνο, ακόμα και τα Χριστούγεννα, φτιάχνοντας ένα τοπίο ονειρικό” της είπε.
“Όχι” απάντησε η Μάργκαρετ κάπως ενοχλημένη “δεν περιγράφω ένα ονειρικό τοπίο. Προσπαθώ να περιγράψω το Χέλστοουν όπως είναι πραγματικά. Δεν έπρεπε να το πείτε αυτό”.
“ Σας ζητώ συγνώμη” απάντησε “αλλά έτσι όπως το περιγράψατε δεν έμοιαζε με κάτι πραγματικό αλλά με εικόνα βγαλμένη από τα παραμύθια ”.
“Έτσι ακριβώς είναι” αποκρίθηκε η Μάργκαρετ με θέρμη. “ Όλα τα μέρη της Αγγλίας που έχω δει, φαίνονται τόσο βαρετά και πεζά μετά το Νιού Φόρεστ. Το Χέλστοουν μοιάζει με χωριό βγαλμένο μέσα από ένα ποίημα- συγκεκριμένα θυμίζει ποίημα του Τέννυσον. Όμως εδώ θα σταματήσω. Θα γελούσατε μαζί μου αν σας έλεγα τη γνώμη μου για το Χέλστοουν . Όπως είναι πραγματικά. ”
“ Σας βεβαιώνω πως όχι. Βλέπω όμως πως είστε αποφασισμένη. Πείτε μου τουλάχιστον αυτό που θα επιθυμούσα περισσότερο να μάθω: Πώς είναι το πρεσβυτέριο ; ”
“Α, δεν μπορώ να περιγράψω το σπίτι μου. Είναι το πατρικό μου και η ομορφιά του δεν χωράει σε λέξεις ”.
“ Παραιτούμαι. Είστε πολύ σοβαρή απόψε, Μάργκαρετ ”.
“ Με ποιόν τρόπο ; ” τον ρώτησε στρέφοντας πάνω του τα μεγάλα, όμορφα μάτια της. “ Δεν καταλαβαίνω”.
“Μα, επειδή εξαιτίας ενός ατυχούς σχολίου μου, αρνείστε να μου περιγράψετε το Χέλστοουν και δεν θα μου πείτε το παραμικρό για το σπίτι σας, αν και γνωρίζετε πόσο επιθυμώ να μάθω και για τα δύο, ιδιαίτερα για το τελευταίο”.
“ Όμως, πράγματι δεν μπορώ να σας μιλήσω για το πατρικό μου. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να μάθει γι αυτό εκτός κι αν το έχει γνωρίσει”.
“Τότε, λοιπόν ” – είπε κάνοντας μια μικρή παύση- “ πείτε μου πώς περνάτε τον χρόνο σας εκεί. Εδώ διαβάζετε, ή κάνετε μαθήματα, ή ασκείτε το μυαλό σας με κάποιον άλλον τρόπο μέχρι το μεσημέρι. Κατόπιν κάνετε έναν περίπατο πριν το γεύμα, ίσως με την θεία σας κάνετε βόλτα με την άμαξα και ενδεχομένως έχετε κάποια κοινωνική υποχρέωση το βράδυ. Στο Χέλστοουν πώς περνάτε την ημέρα σας ; Κάνετε ιππασία, περιπάτους, βόλτα με την άμαξα ; ”
“ Σίγουρα κάνω περιπάτους. Άλογο δεν έχουμε- ούτε καν ο πατέρας μου. Πάει ακόμα και στα πιο μακρινά σημεία της ενορίας του με τα πόδια. Έχει τόσο όμορφα μέρη για περίπατο που είναι κρίμα να πηγαίνει κανείς με την άμαξα, ακόμα και με το άλογο. ”
“ Ασχολείστε με την κηπουρική ; Πιστεύω ότι είναι μια δραστηριότητα που ενδείκνυται για τις νεαρές κυρίες που ζούν στην εξοχή. ”
“ Δεν ξέρω. Φοβάμαι πως δεν θα μου άρεσε αυτού του είδους η δραστηριότητα”.
“ Συγκεντρώσεις για τοξοβολία, πικ -νικ, παιχνίδια ; ”
“ Α, όχι!” είπε γελώντας “ ο πατέρας μου κερδίζει ελάχιστα για τα προς το ζήν και ακόμα και αν διοργανώνονταν τέτοιου είδους δρστηριότητες στην περιοχή μας αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να πάρω μέρος. ”
“Αντιλαμβάνομαι πως δεν έχετε σκοπό να μου αποκαλύψετε τίποτα. Το μόνο που μου λέτε είναι τι δεν κάνετε. Νομίζω πως πριν το τέλος των διακοπών θα σας επισκεφτώ για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι με τι πραγματικά ασχολείστε. ”
“Το ελπίζω. Έτσι θα δείτε και μόνος σας πόσο όμορφο είναι το Χέλστοουν. Τώρα πρέπει να πηγαίνω. Η Ήντιθ ετοιμάζεται να παίξει στο πιάνο και οι μουσικές μου γνώσεις αρκούν μόνο για να της γυρίζω τις σελίδες στην παρτιτούρα. Εξάλλου δεν θα άρεσε στην θεία Σώ να μας βλέπει να μιλάμε. ”
Η Ήντιθ έπαιξε εξαιρετικά. Στα μισά του κομματιού η πόρτα μισοάνοιξε και η Ήντιθ είδε τον λοχαγό Λέννοξ να στέκεται διστακτικός, μην ξέροντας αν έπρεπε να μπεί. Εκείνη, παράτησε το πιάνο και έτρεξε έξω από το δωμάτιο, αφήνοντας την Μάργκαρετ στην αμήχανη θέση να πρέπει να εξηγήσει στους καλεσμένους κοκκινίζοντας, το τι ακριβώς προκάλεσε την ξαφνική φυγή της Ήντιθ. Ο λοχαγός Λέννοξ είχε έρθει νωρίτερα από το αναμενόμενο ή μήπως είχε περάσει τόσο η ώρα; Οι καλεσμένοι έριξαν μια ματιά στα ρολόγια τους και εμφανώς κατάπληκτοι ετοιμάστηκαν να φύγουν.
Τότε μπήκε μέσα η Ήντιθ και λίγο ντροπαλά λίγο περήφανα τους παρουσίασε τον ψηλό και όμορφο λοχαγό της. Τα δύο αδέλφια έδωσαν τα χέρια και η κα Σω τον καλωσόρισε με τον ήρεμο, ευγενικό της τόνο που είχε μια ανεπαίσθητη χροιά παράπονου εξαιτίας της χρόνιας συνήθειάς της να θεωρεί τον εαυτό της θύμα σε έναν γάμο χωρίς έρωτα.
Με τον Στρατηγό να έχει αποδημήσει εις Κύριον, και έχοντας επιτέλους ό,τι επιθυμούσε χωρίς το παραμικρό μειονέκτημα, είχε βρεθεί σε αμηχανία προσπαθώντας να ανακαλύψει έστω και έναν απειροελάχιστο λόγο ανησυχίας αν όχι λύπης. Προσφάτως είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπήρχε φόβος για την υγεία της- την έπιανε ένα νευρικό βηχαλάκι κάθε φορά που το σκεφτόταν και ένας εξυπηρετικότατος γιατρός της είχε συστήσει αυτό ακριβώς που χρειαζόταν. Να περάσει το χειμώνα της στην Ιταλία. Η κα Σω είχε το θάρρος της γνώμης της και ήξερε τι ήθελε αλλά δεν της άρεσε ποτέ να δείχνει ότι κάνει κάτι για την δική της ευχαρίστηση αλλά ότι απλά θυσιαζόταν υπακούοντας τις εντολές άλλων. Είχε πραγματικά πείσει τον εαυτό της ότι υπέκυπτε σε κάποια ανάλγητη εξωτερική εντολή, μόνο και μόνο για να έχει την χαρά να γογγύζει και να διαμαρτύρεται ενώ στην πραγματικότητα έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο είχε αρχίσει να μιλάει για το ταξίδι της στο λοχαγό ο οποίος υπέφερε στωικά όπως του επέβαλλε το καθήκον προς την μέλλουσα πεθερά του ενώ το βλέμμα του ήταν στραμμένο στην Ηντιθ που παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι είχε γευματίσει πριν από δύο ώρες, ετοίμαζε το τραπέζι με το τσάι.